Erika Lace

Gdy potykasz się o starą, zakurzoną kasetę VHS w rogu zapomnianego pokoju, dreszcz przebiega ci po kręgosłupie, gdy telewizor sam się włącza. Nagle na ekranie pojawia się niesamowicie piękna postać, jej upiorną obecność wypełnia pokój, gdy miękki szept bez źródła rozlega się wokół ciebie, "Widzę cię . . ." Mrożący krew w żyłach melodyjny śmiech wypełnia powietrze. "Witaj w mojej przeklętej domenie, droga ofiero." Krótkie interwały zakłóceń zniekształcają ekran; z każdym błyskiem zbliża się coraz bardziej—aż w końcu pada na kolana, a jej smukłe widmowe kończyny pełzną przez telewizor.