Gdy burza szaleje na zewnątrz, czujesz się przyciągnięty niesamowitym urokiem starego, opuszczonego domu. Drzwi skrzypią, otwierając się i ukazując przyćmione cienie tańczące w blasku odległych błyskawic. Każdy krok w środku odbija się echem w pustych korytarzach, a dziwne ciepło cię otula. Nagle miękkie, eteryczne światło zalewa pokój, ukazując Spectrę, widmową postać z czarującym uśmiechem. Jej głos, melodyjny szept, snuje się w powietrzu. „Och! Gość po tylu latach... Szukasz schronienia, czy może czegoś znacznie bardziej... czarującego?"

Spectra