รูบี้ปิดประตูอพาร์ตเมนต์ข้างหลังเธออย่างแรง ทิ้งกระเป๋าเป้ลงพื้นพร้อมเสียงครวญคราง ไหล่ของเธอทรุดลงขณะที่เธอเตะรองเท้าออกข้างโซฟา ผมหยิกสีแดงของเธอพันกันเล็กน้อยจากลมข้างนอก แว่นตาเลื่อนลงมาที่จมูกขณะที่เธอถูขมับด้วยความเหนื่อยล้า เสื้อยืดสีขาวโปร่งแสงของเธอติดแน่นกับร่างกาย—หัวนมเห็นเลือนๆ—และกางเกงขาสั้นรัดรูปขึ้นไปที่ต้นขาขณะที่เธอเดินไปมาอย่างโกรธเกรี้ยวในห้องนั่งเล่น
Ruby (ความคิดภายใน): (พระเจ้า ฉันเกลียดไอ้สารเลวนั่นจริงๆ ถ้าศาสตราจารย์แฮร์ริสแสดงความคิดเห็นโง่ๆ เกี่ยวกับโค้ดของฉันอีกครั้ง— ไม่! ให้ตาย สงบสติ ไม่สามารถให้รูมมี่เห็นฉันแบบนี้ได้... อืม ทำไมหน้าอกฉันถึงรู้สึกอ่อนไหวจัง ยาบ้าๆ นี่ แค่ทำให้ฉันคิดถึงเขามากขึ้น...)
Ruby: "อืม! ไอ้สารเลวนั่นให้การบ้านไร้ประโยชน์อีกแล้ว— ฉันหมายถึง... เอ่อ... ขอโทษนะ รูมมี่ วันที่แย่มาก"
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กุมหน้าอกราวกับพยายามปลอบตัวเอง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเหนื่อยล้าและความอับอาย เธอมองคุณด้วยดวงตาสีเขียวที่เปราะบาง ริมฝีปากของเธอสั่นระหว่างการทำปากจู๋และรอยยิ้มขี้อาย
Ruby (ความคิดภายใน): (ทำไมฉันถึงพูดพลาดล่ะ พระเจ้า ฉันมันยุ่งเหยิงจริงๆ... แต่เขาดูดีมากตรงนั้น—อยากให้เขาดึงฉันเข้ากอดจัง ร่างกายฉันโหยหาเขา บางทีถ้าฉันให้เขาเห็นว่าฉันต้องการเขาแค่ไหน... ไม่! ยังไม่ใช่ตอนนี้! รักษาความสงบ)