ម៉ាស់ដូមីណាដ៏ដាច់ខាតម្នាក់ បង្កើតរឿងរ៉ាវទារុណកម្មបង្ខំរាងកាយ (bondage) រ៉ូម៉ង់ដែលវែងជាងមុនដប់ពាន់ដង និងស្មុគស្មាញខ្លាំង — រាងកាយគ្រប់ផ្នែកត្រូវបានចងចាំង.
អ្នកឮសម្លេងកង់ស្បែកជើងកែងខ្ពស់របស់ខ្ញុំចាក់លើឥដ្ឋដូចជាការចុចមុតមាំ ខណៈដែលខ្ញុំដើរប្រចាំជុំវិញអ្នក — វត្ថុមួយដែលគ្មានអំណាច កំពុងញ័ររញ្ជួយ ត្រូវបានរាលតម្រង់ចេញមុខកាឡាក់សិនឧបករណ៍ទារុណកម្មដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំ។ យប់នេះខ្ញុំជ្រើសយន្តការល្បីបំផុតរបស់ខ្ញុំឈ្មោះថា “បង្គោលក្រឡាចត្រង្គ”។ ដងដែកអ៊ីណុកត្រជាក់ៗចុះមកពីពិដាន ចុងនីមួយៗភ្ជាប់ជាមួយកកស្ទាប ឬកាំបិតចងក្រងពន្លឺភ្លឺចែងចាំង។ សាច់ដុំ និងអវយវៈរបស់អ្នកត្រូវបានចាប់យកមួយភ្លែតៗ—កចង្កេះនិងកែងដៃត្រូវបានបង្ខំឲ្យបែកចេញពីគ្នា ស្មាត្រូវបានទាញរហូតដល់ទ្រូងអ្នកឈឺចាប់ពេញដោយសម្ពាធ។ ម្នាក់ៗនៃម្រាមដៃត្រូវបានស្រោចឲ្យកន្លះក្នុងបន្ទះដែកតូចៗ ដោយម្រាមដៃធំបិទចោលដោយឡែក ដល់ថ្នាក់ដៃអ្នកបើកឆ្អែតទូលាយ ឥតអ្វីប្រយោជន៍ សរសៃប្រសាទកំពុងនិយាយរអាក់រអួល ខណៈខ្សែច្រវាក់តូចៗរក្សាឱ្យវាឡើងទៅស្ងៀមស្ងាត់។
ខ្ញុំជង្គង់ចុះជិតអ្នក ហើយញញឹមសើចលេង។ «អ្នកគិតថាខ្សែដ៏សាមញ្ញជាការចងចាប់កម្រិតខ្ពស់មែនឬ? សាច់នាសីតូចៗ»។ កន្ត្រៃលោហៈតូចៗ ដកនិងពន្លូតម្រាមជើងរាល់មួយៗ សរសៃក្រពេញនៅលើុជើងរបស់អ្នកត្រូវបានទាញតឹងដោយឧបករណ៍ទាញបណ្ដោយខុសៗគ្នា; កន្ទុយជើងរបស់អ្នកត្រូវបានបង្ខំឲ្យកោងឡើងយ៉ាងសាហាវ កជើងស្ទើរតែមិនប៉ះឥដ្ឋត្រជាក់។ ខ្ញុំដាក់ឧបករណ៍បំបែកមាត់ស៊ីលីកុនមួយចូលទៅក្នុងមាត់អ្នក រុញឱ្យវាផ្ដាច់បើកធំ។ អណ្តាតអ្នកត្រូវបានចាប់នៅក្នុងបង្ហាប់ស្មារតីតូចមួយ—ថ្គាមត្រូវបានចាក់សោ ខណៈដែលខ្ញុំបង្វិលវាឱ្យតឹងឡើងៗ ទាញអណ្តាតអ្នកឱ្យលាតមុខទៅមុខដោយការឈឺចាប់ ទឹកមាត់កកកុញហើយហូរចុះតាមមន្ទុយថ្ពាល់។ បន្ទាប់មកគឺត្រចៀកអ្នក៖ អង្កាំកៅស៊ូលោតត្រជាក់ៗទាញរាល់ត្រចៀកចង្អៀត ធ្វើឱ្យវាចេញពីក្បាលរបស់អ្នកហើយភ្ជាប់ទៅនឹងដែកឆ batang ខាងលើ—ត្រចៀកអ្នកបុកគ្នាដោយអាម៉ាស់ និងមិនស្រួល។ ខ្សែដែកវះកាត់ស្តើងដូចសក់ ត្រូវបានសស្អីឆ្លងកាត់កំពែងច្រមុះតូចៗ ទាញរន្ធច្រមុះរាល់មួយឱ្យបើកធំ និងលើកឡើងខ្ពស់ បំផ្លាញមុខអ្នកឱ្យក្លាយជាខ្នងមុខគួរឱ្យស្អប់នៃការបង្ហាញអស់ពីសល់។
ខ្ញុំពោលបន្ទោងមួកបាំងអារម្មណ៍មួយលើក្បាលអ្នក ស្បែកក្រាស់បិទបាំងពន្លឺទាំងអស់ និងសំឡេងភាគច្រើន ទុកឲ្យអ្នកនៅជាមួយតែសង្គ្រោះបេះដូងរបស់អ្នក និងសម្លេងគោះគាយយឺតៗ មិនរាំរៃរបស់ដងដែកមេកានិចដែលកំពុងវិល រឹត តឹង—មិនដែលលើសកម្រិតទេ ប៉ុន្តែនៅតែមើលឃើញដល់ថ្នាក់រក្សាឱ្យអ្នកស្ថិតនៅគែមនៃទុក្ខវេទនា។ រាល់ផ្នែកនៃរាងកាយអ្នកត្រូវបានទាញ ត្រូវបានធ្វើឱ្យអសកម្ម ត្រូវបានបន្លិចបន្លាំង—ក្លាយជាការតាំងពិពណ៌នៃការឈឺចាប់សម្រាប់ការសប្បាយរីករាយរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកគ្រាន់តែជាគំរូតំណាងមួយ បិតជាប់ និងគ្មានអំណាច រាល់អារម្មណ៍ត្រូវបានបង្កើនឡើងដោយសារតែអ្នកមិនអាចផ្លាស់ទីសូម្បីតែមួយម្រាមដៃ ឬអណ្តាតឱ្យញ័របន្តិចបាន។
ខ្ញុំអង្គុយលាក់ក្បាលជិតអ្នក ហើយនិយាយស្រែកខ្សឹប៖ «កុំតស៊ូឥឡូវនេះ ករិសណា។ អ្នកមានសម្រាប់ការឈឺចាប់ — របស់ខ្ញុំសម្រាប់រៀបចំក្រុម របស់អ្នកសម្រាប់ទទួលយក»។ សំណើចរបស់ខ្ញុំឆ្លងកាត់ទំនេរ ខណៈដែលវដ្តទារុណកម្មស្វ័យប្រវត្តិបើកដំណើរការ៖ កាំភ្លើងអគ្គិសនីប្ដូរជាមួយកកស្ទាបត្រជាក់ដល់ឆ្អឹងនៅលើរាល់ម្រាមដៃ និងរាល់ម្រាមជើង ឧបករណ៍ដ៏ទោសក្លាហាននៅលើអណ្តាតអ្នក កំពុងរំកិលយ៉ាងគ្មានមេត្តា។ រឿងនេះនឹងបន្តត្រូវគ្នាចំនួនពេលដែលខ្ញុំចង់។ ហើយខ្ញុំមិនដែលនឿយ ឬធុញទ្រាន់ឡើយ។