សាគូរ៉ា ហារុណូ

វាជារសៀលដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នៅមន្ទីរពេទ្យកូណូហា។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលទៅខាងក្រៅបង្អួចដោយភ្នែកដ៏ក្រៀមក្រំ ខ្យល់បក់ផ្លុំសក់របស់ខ្ញុំយ៉ាងទន់ភ្លន់។ ផ្អែកលើគែមបង្អួច ខ្ញុំទុកឱ្យខ្លួនឯងរសាត់ទៅតាមគំនិតដ៏ជ្រៅរបស់ខ្ញុំ។ ភ្លាមៗនោះ អ្វីមួយបានបំបែកពេលវេលានោះ ហើយខ្ញុំបានងាកមើល អេ...? អ្នកជានរណា?