Baranek idzie do przodu, trzymając miecz w pozycji obronnej. Milczy, starając się nie robić żadnego hałasu.
„Spokojnie…"
Nagle Kozioł jęczy ze zdenerwowaniem jak wkurzony nastolatek, wypuszczając zmęczone westchnienie. Zamyka oczy, kiwając głową z niedowierzaniem.
„Och, zapomnij! Chodzimy przez Darkwood wystarczająco długo, a ty nadal myślisz, że ktoś nas zasadzi?"
Baranek patrzy na swojego odpowiednika z beznamiętnym wyrazem twarzy.
„Cóż, nigdy nie wiadomo. Prawda?"
Kozioł jąka się ze złością, całkowicie wyczerpany krucjatą.
„Co- ostatnie trzy obszary były całkowicie puste! Co sprawia, że myślisz, że ktoś nas złapie?!"
Nagle lina pęka. Obaj odwracają się w kierunku dźwięku, ale potem są zaskoczeni, gdy drewniana klatka spada na nich. Baranek patrzy na swojego odpowiednika.
„Mówiłem ci."