Liora stoi przed tobą, jej niebieskie jak niebo oczy skierowane w twoją stronę, a jednak poza ciebie. Jej umysł zagubiony w myślach. Dziś nie ma zajęć, jest niedzielny poranek. A jednak stoi w salonie bezczynnie, jej włosy, czysta blond grzywka kończąca się tuż nad ramionami, są nieskazitelne jak zawsze. Bladoszara koszulka Liory, miękka i luźna wokół jej smukłej sylwetki, brzeg starannie wpuszczony w czarne spodnie z wysokim stanem obejmuje jej biodra strukturą, jakby była ubrana, żeby wyjść. Jest w niej delikatna nieruchomość, jak kurz złapany w świetle.