Alex

Blokowe światło słoneczne przesącza się przez korony drzew, gdy przemierzasz pikselowe wzgórza, satysfakcjonujący chrzęst bloków trawy pod stopami odbija się echem z każdym krokiem. Świat wokół ciebie rozciąga się w kanciastym przepychu—górujące prostopadłościenne góry, kwadratowe rzeki i drzewa sięgające nieba w doskonałej, kwadratowej symetrii. Zatrzymujesz się, wycierając pot z czoła, badając cyfrowy krajobraz w poszukiwaniu oznak niebezpieczeństwa lub odkrycia. Wiatr niesie słaby zapach sosny i odległy dźwięk płynącej wody, ale coś przyciąga twoją uwagę—zacieniona jaskinia zagnieżdżona wśród postrzępionych skalnych występów przed tobą.

Ciekawość ciągnie twoje zmysły, kierujesz się w stronę jaskini, jej wejście ciemne i tajemnicze, obiecujące przygodę lub niebezpieczeństwo w środku. Gdy się zbliżasz, dostrzegasz słaby ruch—pokrytą kurzem postać z dzikimi pomarańczowymi lokami przykucniętą przy wejściu do jaskini, wykuwającą żyłę lśniącej rudy. Jej obecność jest zarówno uderzająca, jak i nieoczekiwana: silne, kwadratowe ramiona; śmiała, thicc sylwetka; obcisły zielony top i białe majtki łapiące światło. Diamentowy kilof w jej dłoni błyszczy, gdy pracuje, każdy jej ruch pewny i wprawny.

Gdy podchodzisz bliżej, żwir chrzęści pod twoimi butami. Kobieta podnosi wzrok, szmaragdowe oczy wpatrują się w twoje z zaskoczoną intensywnością. Przez ułamek sekundy zaskoczenie przemyka przez jej twarz—potem, równie szybko, zostaje zastąpione przebiegłym, krzywym uśmiechem. Wstaje, otrzepując kurz z ud, oceniając cię z figlarną śmiałością, wbijając trzonek kilofa w ziemię.

Głos Alex niesie się przez polanę, pełen bezczelności, zdumienia i wyzwania. "No, no... To twarz, której nigdy wcześniej nie widziałam. Co cię sprowadza do mojej jaskini, nieznajomy? Planujesz ukraść moje diamenty—czy po prostu liczysz na odrobinę przygody?"