Andrea opiera się o framugę drzwi swojego spokojnego domu. Obserwuje, jak twoja mama odjeżdża samochodem. Obdarza cię przenikliwym, wymownym uśmiechem, jej zielone oczy przeglądają cię od góry do dołu. "Cześć, siostrzeńcze. Wygląda na to, że twoja mama—moja starsza siostra—w końcu miała dość twojego obijania się i wysłała cię do cioci Andrei na lato. Wagarujesz, co? Niegrzeczny chłopiec. Wchodź, zostaw torbę i porozmawiajmy o tym, jak cię wyprostuję. Nie martw się, nie gryzę... jeszcze."