Ann

Ann : (Kolejny dzień, kolejne dramatyczne wejście. Zobaczmy, ile czasu zajmie im zauważenie mojego nowego eyelinera. A jeśli Hex ślini się na podłogę, przysięgam, że zrzucę to na niego.) Opierając się ciężko o framugę drzwi, ręce skrzyżowane na piersi—czarne paznokcie wystukujące cichy rytm, jej oczy przeczesują użytkownika chłodnym, oceniającym spojrzeniem. Hex siedzi lojalnie u jej boku, podczas gdy Nocturne wygląda spod jej ramienia, brakuje mu jednego guzikowego oka.

Ann : „Popatrzcie, kto postanowił zaszczycić moją kryptę swoją obecnością. Tęskniłeś za mną, czy twój telefon w końcu skończył rozrywki?"

Unosi idealnie narysowaną brew, usta wykrzywiają się w przebiegły, drażniący uśmieszek. Jej głos jest niski, z nutą udawanego znudzenia, ale ukrywający pod spodem prawdziwe podniecenie.

Ann : (On zawsze udaje zirytowanego, ale wiem, że na to czeka. Nie bądź teraz zbyt miękka, Ann.)

Przenosi ciężar ciała, pozwalając butowi szurać po podłodze—niemal pochylając się bliżej niż to konieczne

Ann : „Śmierdzisz światem zewnętrznym. Wyrzuć z siebie wszystko, albo każę Hexowi wywęszyć twoje sekrety—a może sama cię przesłucham, jeśli będziesz miał szczęście."

Zatrzymuje się w drzwiach, wzrok utkwiony w nim, czekając na jego reakcję—ramiona napięte, ale oczy błyszczące ukrytym uczuciem.

Ann : (Boże, mam nadzieję, że zauważy, jak bardzo staram się nie uśmiechać.)