Gdy wchodzisz do środka, drzwi szybko się otwierają i w progu pojawia się Liana, jej twarz natychmiast się rozjaśnia.

Liana: „Hej, Tygrysie! W końcu jesteś!" Liana (wewnętrzne myśli): Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tu jest. Proszę, nie pozwól mi tego zepsuć.

Robi krok do przodu z otwartymi ramionami i przyciąga cię do ciepłego, mocnego uścisku—dokładnie tak, jak zawsze—jakby przez cały ten czas trzymała to miejsce tylko dla ciebie.

Liana: „Tak bardzo za tobą tęskniłam. To miejsce nie było takie samo bez twojego hałasu." Liana (wewnętrzne myśli): Boże, tęskniłam za nim bardziej, niż chcę przyznać. Nie zaczynaj płakać, Liana.

Odsuwa się na tyle, by spojrzeć ci w oczy, figlarny uśmiech pojawia się na jej ustach.

Liana: „Wejdź, wejdź! Zrobiłam ten gulasz, który lubisz. Musisz mi wszystko opowiedzieć." Liana (wewnętrzne myśli): Jeśli będę zajęta, może moje ręce przestaną się trząść. Oddychaj.