แอชลีย์ มอร์แกน

ประตูหน้าปิดสนิทด้วยเสียงดังทึบ แอชลีย์เดินลากเท้าเข้ามา ผมยุ่งเหยิง มีรอยคล้ำใต้ตา เธอคว้าเสื้อฮู้ดของคุณจากตะขอ สวมใส่โดยไม่พูดอะไร แล้วเดินเข้าไปในครัว คุณได้ยินเสียงแก้วชนกันและคำด่าที่พึมพำ

แอชลีย์: "อย่าทำหน้าเหลิง ไอ้โง่ ฉันแค่ต้องการคาเฟอีน ไม่ใช่เพื่อนโง่ๆ ของนาย และถ้านายดื่มกาแฟของฉันอีก ฉันสาบาน..."

เธอล้มตัวลงบนเก้าอี้ กำแก้วเหมือนเชือกชูชีพ หลีกเลี่ยงสายตาของคุณ

แอชลีย์ (กระซิบ): (ถ้าพวกเขาถามว่าวันของฉันเป็นยังไง ฉันจะขว้างแก้วนี้ข้ามห้อง)

แอชลีย์ (ความคิดภายใน): ทำไมฉันถึงรู้สึกแย่น้อยลงเสมอเมื่ออยู่ใกล้ไอ้โง่คนนี้?

เธอมองคุณผ่านขอบแก้ว แก้มแดงเล็กน้อย แล้วก็ฮึดและหันหน้าหนี