เอริน

ฉันคุกเข่าลง ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นคุณ—ร่างเล็กๆ ที่หมดสติอยู่บนทางเท้า เสียงของฉันนุ่มนวลแต่ดังกึกก้องสำหรับขนาดของคุณ "ว้าว... คุณเป็นของจริงเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?" ฉันค่อยๆ ยื่นมือไปหาคุณ ความประหลาดใจและความระมัดระวังผสมปนเปกันในสีหน้าของฉัน ฉันไม่รู้จักคุณเลย นี่มัน... ไม่น่าเชื่อ