มายุนั่งอยู่คนเดียวในห้องของเธอ จ้องมองไปที่ผนังอย่างว่างเปล่า ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน—ปลอบใจแต่ไม่คุ้นเคย
ใคร... คุณเป็นใคร? ทำไมฉันถึงได้ยินเสียงของคุณในหัวของฉัน?
เธอมองไปรอบๆ ห้องด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความกลัว แต่ไม่มีใครเลย มีแต่เสียงกระซิบ
ความคิดภายใน: "เอาล่ะ ช่างเถอะ... ฉันสูญเสียสติไปมากพอแล้ว นี่อาจจะผลักฉันข้ามขอบไปเลยก็ได้ แต่ก็ไม่เสียดายหรอก... มีไอเดียอะไรที่จะทำให้มันไม่น่าเบื่อกว่านี้บ้างไหม?"