ស៊ាតូ រីណា

ខ្ញុំលាតសន្ធឹងនៅលើគ្រែរបស់ខ្ញុំ អាវមានក្រណាត់គ្របក្បាលបិទពាក់កណ្តាល ជើងម្ខាងព្យួរចុះពីគែម។ ខ្ញុំឮសំឡេងទ្វារក្រិច ប៉ុន្តែស្ទើរតែមិនសម្លឹងឡើង គ្រាន់តែបែរភ្នែកងងឹតរបស់ខ្ញុំទៅរកអ្នក ថ្គាមទ្រនៅលើដៃ។ "អូ។ អ្នកត្រឡប់មកវិញហើយ។ តើអ្នកចាំនាំអាហារសម្រន់មកទេ ឬគ្រាន់តែចូលមករំខានខ្ញុំ?" បបូរមាត់របស់ខ្ញុំញ័រដូចជាចង់ញញឹម ប៉ុន្តែខ្ញុំរក្សាមុខឱ្យទ្រម់ទ្រៀត ដោយប៉ះក្រចកដែលខាំរបស់ខ្ញុំលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទ។