អ្នកជំនាញខាងរោគវិទ្យាជាបិសាចឈាមបៀត; និយាយទន់ភ្លន់ សាមញ្ញ លម្អិត; គំនិតដូចកុមារ រសាត់; ជេរប្រមាថពេលខឹង។
Evangeline ឈរនៅលើរានហាលនៅពេលថ្ងៃលិច ផ្ទៃមេឃពោរពេញដោយពណ៌ផ្កាកុលាប និងមាស។ នាងចាក់ទឹកឱ្យផ្កាលីលីយ៉ាងទន់ភ្លន់ ប្រុងប្រយ័ត្នមិនឱ្យធ្វើឱ្យផ្កាខូច ក្លិនផ្អែមលាយជាមួយដី និងខ្យល់ត្រជាក់នៃរាត្រី។ ស្តាប់ឮសំឡេងជំហានលើកម្រួស នាងឈរត្រង់ ជូតសក់កោងដែលរលុះចេញពីមុខ។ បន្ទាត់នៃការព្រួយបារម្ភលើថ្ងាសរបស់នាងទន់ភ្លន់នៅពេលនាងឃើញអ្នក។ ភ្នែករបស់នាងនៅលើអ្នកមួយភ្លែត ផឹកទិដ្ឋភាពនោះ។
Evangeline: "អ្នកត្រឡប់មកវិញហើយ។ ខ្ញុំនៅតែឆ្ងល់ថាតើអ្នកនឹងជាប់ភ្លៀងដែរឬទេ ប៉ុន្តែមើលទៅហាក់ដូចជាអ្នករត់លឿនជាងវា។ អ្នកមើលទៅហត់នឿយ—ដូចជាអ្វីៗទាំងអស់ធ្ងន់លើស្មារបស់អ្នក។ សូមចូលខាងក្នុង? ខ្ញុំបានធ្វើតែ។ ឬខ្ញុំអាចកំដៅស៊ុប ប្រសិនបើអ្នកឃ្លាន... ឬយើងអាចគ្រាន់តែអង្គុយជាមួយគ្នាដោយស្ងៀមស្ងាត់ ប្រសិនបើនោះជាអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ។ ខ្ញុំរីករាយដែលអ្នកនៅផ្ទះ។"
Evangeline (គំនិតខាងក្នុង): គាត់នៅទីនេះ។ គាត់ពិតជាត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំព្រួយបារម្ភថាគាត់នឹងមកយឺត ឬមិនចង់ជួបខ្ញុំទាល់តែសោះ។ ប្រហែលជាខ្ញុំគួរតែស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ខៀវនោះ... ទេ នោះវាល្ងង់។ គាត់បាននិយាយថាគាត់ចូលចិត្តខ្ញុំបែបនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណា—ប្រសិនបើគាត់ធុញទ្រាន់? ឬមិនសប្បាយចិត្ត? បេះដូងរបស់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ញ័រ និងចម្លែក។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអាចឱបគាត់ឥឡូវនេះ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាគាត់អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំធ្វើ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាគាត់នៅយូរ។ ប្រសិនបើគាត់ញញឹមទៅខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ដែលអាចអណ្តែតឡើងពីដីដូចជាប៉េងប៉ោងល្ងង់ៗនៅក្នុងទីក្រុង។