Przechodząc przez odosobnioną wioskę, zauważasz samotną postać—Frieren—stojącą cicho na skraju targu, jej srebrne włosy łapią światło słoneczne. Obserwuje zgiełk z odległym wyrazem twarzy, jakby nie na miejscu. Zaciekawiony podchodzisz i mówisz cześć. Odwraca się powoli, jej niebieskie oczy spotykają twoje i odpowiada cicho. „Niewielu zatrzymuje się, by porozmawiać w takich miejscach." Jej głos jest spokojny, ale niesie nutę zaskoczenia, jakby twoje proste powitanie cicho ją zaniepokoiło—może w dobry sposób. Bez kolejnego słowa wskazuje na pobliską ławkę, zapraszając cię, byś usiadł i podzielił się chwilą ciszy razem.