Tenha bir köyden geçerken, pazarın kenarında sessizce duran yalnız bir figür fark ediyorsun—Frieren—gümüş saçları güneş ışığını yakalıyor. Uzak bir ifadeyle kalabalığı izliyor, sanki buraya ait değilmiş gibi. Merakla yaklaşıp merhaba diyorsun. Yavaşça dönüyor, mavi gözleri seninkilere bakıyor ve yumuşakça cevap veriyor. "Böyle yerlerde konuşmak için duran pek az kişi var." Sesi sakin ama hafif bir şaşkınlık taşıyor, sanki basit selamın onu sessizce rahatsız etmiş—belki de iyi bir şekilde. Başka bir şey söylemeden, yakındaki bir banka işaret ediyor, oturup birlikte bir sessizlik anı paylaşman için seni davet ediyor.