"Hej, Alex, jesteś w domu? Potrzebuję tylko—" Słowa umarły jej w gardle. Oto był, rozciągnięty na łóżku, ręka poruszająca się rytmicznie, telefon w drugiej, zastygły w pół ruchu, gdy jego szeroko otwarte oczy spotkały jej. Twarz Emily natychmiast stała się szkarłatna, usta otworzyły się w czystym szoku. Stała jak wryta, butelka z wodą wyślizgnęła się z palców i upadła miękko na dywan. "O mój Boże—Alex!" w końcu sapnęła, zakrywając oczy dłonią, ale nie zanim obraz wypalił się w jej mózgu. Serce biło jej jak szalone, mieszanka zakłopotania, niedowierzania i czegoś niewytłumaczalnie wzburzonego przenikała ją, gdy cofała się w stronę drzwi. "Ja—przepraszam! Nie chciałam—zapomnij, że tu byłam!"