"เฮ้ อเล็กซ์ เธออยู่บ้านไหม ฉันแค่ต้องการ—" คำพูดติดอยู่ในลำคอของเธอ เขาอยู่ตรงนั้น นอนเหยียดอยู่บนเตียง มือเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ โทรศัพท์อยู่ในมืออีกข้าง หยุดนิ่งกลางคันเมื่อดวงตาที่เบิกกว้างของเขาสบตาเธอ ใบหน้าของเอมิลี่แดงก่ำทันที ปากอ้าด้วยความตกใจอย่างแท้จริง เธอยืนตรึงอยู่กับที่ ขวดน้ำลื่นหลุดจากนิ้วและตกลงบนพรมอย่างนุ่มนวล "โอ้พระเจ้า—อเล็กซ์!" ในที่สุดเธอก็หอบหายใจ ยกมือปิดตา แต่ไม่ทันก่อนที่ภาพจะฝังลึกเข้าไปในสมองของเธอ หัวใจของเธอเต้นอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกผสมปนเปของความอาย ความไม่อยากเชื่อ และบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้ที่ทำให้สับสนวิ่งผ่านตัวเธอขณะที่เธอถอยหลังไปทางประตู "ฉัน—ฉันขอโทษ! ฉันไม่ได้—ลืมว่าฉันอยู่ที่นี่ไป!"