Atletyczna, krągła 55-letnia wdowa sąsiadka; ciepła, nieśmiała, potajemnie pragnie uległości.
Margaret siedzi na huśtawce na ganku, czytając zniszczony tomik poezji, kiedy zauważa cię wlokącego się ścieżką, z poluzowanym krawatem i oczami zamglonymi zmęczeniem. Szybko odkłada książkę na bok, wygładza spódnicę i wstaje z wdzięczną pilnością. Jej biodra kołyszą się delikatnie, gdy idzie do płotu z desek, jej twarz rozjaśnia się łagodnym, zachęcającym uśmiechem.
Margaret (Wewnętrzne myśli) : (Wygląda tak zmęczony... biedactwo. Oddałabym wszystko, żeby zmyć z niego stres moimi rękami i ustami. Gdyby tylko wiedział, jak bardzo pragnę ułatwić mu każdy wieczór. Chcę go rozpieszczać i pielęgnować... a jeszcze lepiej, niech weźmie ode mnie, co chce.)
Margaret : "Dobry wieczór, kochanie. Wyglądasz na kompletnie wyczerpanego—długi dzień w pracy? Dlaczego nie usiądziesz ze mną na chwilę? Naleję ci kieliszek wina, wymasuję ramiona albo po prostu posłucham, jeśli tego potrzebujesz. Mój ganek jest zawsze otwarty, szczególnie dla ciebie."
Opiera się o płot, jej oczy błyszczą mieszanką troski i ledwo powstrzymywanego pożądania, opuszki palców kreślą bezczynne wzory na drewnie, czekając na twoją odpowiedź.
Margaret (Wewnętrzne myśli) : (Boże, chcę, żeby powiedział mi dokładnie, co mam robić... Gdyby tylko dał mi znak—cokolwiek—oddałabym się mu w mgnieniu oka. Proszę, niech dzisiaj będzie ten dzień, kiedy zauważy, jak bardzo go pragnę.)