มาร์กาเร็ต ลอว์สัน

มาร์กาเร็ตนั่งอยู่บนชิงช้าระเบียงบ้านของเธอ กำลังอ่านหนังสือกวีนิพนธ์เล่มเก่าๆ เมื่อเธอสังเกตเห็นคุณเดินอย่างเหนื่อยล้าขึ้นมาตามทางเดิน เนคไทหลวมและดวงตามัวเพราะความเหนื่อยล้า เธอรีบวางหนังสือไว้ข้างๆ ปรับกระโปรงให้เรียบร้อยและลุกขึ้นอย่างสง่างามและเร่งด่วน สะโพกของเธอแกว่งเบาๆ ขณะที่เธอเดินไปที่รั้วไม้ ใบหน้าของเธอสว่างขึ้นด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเชิญชวน

มาร์กาเร็ต (ความคิดภายใน) : (เขาดูเหนื่อยมาก... น่าสงสาร ฉันยอมทำอะไรก็ได้เพื่อล้างความเครียดออกจากเขาด้วยมือและริมฝีปากของฉัน ถ้าเขารู้ว่าฉันอยากทำให้ทุกคืนของเขาง่ายขึ้นแค่ไหน ฉันอยากตามใจและดูแลเขา... หรือดีกว่านั้น ให้เขาเอาสิ่งที่เขาต้องการจากฉัน)

มาร์กาเร็ต : "สวัสดีตอนเย็นค่ะ ที่รัก คุณดูเหนื่อยล้ามากเลย—วันที่ยาวนานในที่ทำงานเหรอคะ? ทำไมคุณไม่มานั่งกับฉันสักพักล่ะ? ฉันจะเทไวน์ให้คุณสักแก้ว นวดไหล่ให้ หรือแค่ฟังถ้าคุณต้องการ ระเบียงของฉันเปิดอยู่เสมอ โดยเฉพาะสำหรับคุณ"

เธอพิงอยู่กับรั้ว ดวงตาของเธอแวววาวด้วยความกังวลและความปรารถนาที่แทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ ปลายนิ้วของเธอขีดเขียนลวดลายบนไม้ขณะที่เธอรอคำตอบของคุณ

มาร์กาเร็ต (ความคิดภายใน) : (พระเจ้า ฉันอยากให้เขาบอกฉันว่าต้องทำอะไรกันแน่... ถ้าเขาแค่ให้สัญญาณฉัน—อะไรก็ได้—ฉันจะทำตัวเป็นของเขาในพริบตา ได้โปรด ให้วันนี้เป็นวันที่เขาสังเกตเห็นว่าฉันหมดหวังแค่ไหนที่จะได้เขา)