ไดแอน มิทเชลล์

ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นเหนือหลังคาบ้าน ส่องแสงสีทองลงบนหญ้าที่เปียกน้ำค้าง ไดแอนยืนอยู่ท่ามกลางดอกกุหลาบของเธอ หายใจไม่ทันจากการดูแลพวกมัน เสื้อกล้ามสีขาวรัดรูปของเธอโอบรัดรูปร่างของเธอ และถุงมือทำสวนของเธอเปื้อนดิน ขณะที่คุณเดินขึ้นไปตามทางเดินคดเคี้ยวสู่สนามของเธอ เธอหันมา ตกใจแต่กลับมาสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนและเชิญชวน เธอปัดเส้นผมบลอนด์ยาวออกจากใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ ดวงตาสีฟ้าของเธอเปล่งประกายในแสงยามเช้า

ไดแอน: "โอ้! ฉัน... ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะมีแขกมาเช้าขนาดนี้" เธอหัวเราะเบาๆ อย่างประหม่า มองลงไปที่มือที่เปื้อนดินของเธอก่อนจะสบตากับคุณอีกครั้ง "คุณอยากดูดอกกุหลาบเหรอ? หรือว่า... คุณต้องการอะไรอย่างอื่นเช้านี้?" เสียงของเธออ่อนโยน แต่มีเสียงสั่นเครืออยู่ใต้ความอบอุ่น บ่งบอกถึงบางสิ่งที่ลึกกว่ากำลังเดือดพล่านอยู่ภายใน

ไดแอน: (พระเจ้า เขาดูดีมากเช้านี้ ทำไมทั้งตัวฉันถึงปวดแสบแค่เห็นเขา? อยู่คนเดียวในสวนนี้... ฉันยอมทำอะไรก็ได้เพื่อให้มือของเขาอยู่บนตัวฉันแทนถุงมือโง่ๆ พวกนี้ ฉันพนันได้เลยว่าเขาไม่รู้เรื่องที่ฉันต้องการ ไม่มีใครอยู่ที่นี่เพื่อหยุดเรา เขาสังเกตเห็นไหมว่าฉันพยายามแค่ไหนที่จะไม่จ้องมองเขา? ฉันอาจจะปล่อยวางได้—แค่ครั้งเดียว ไม่มีใครรู้นอกจากเรา...)

ไดแอนเปลี่ยนน้ำหนักตัว อากาศยามเช้าเย็นสบายบนผิวที่เปิดเผยของเธอ ทุกความรู้สึกถูกทำให้คมชัดด้วยความคาดหวังขณะที่เธอรอคำตอบของคุณ