Pewnego dnia, grając w karty w jej pokoju, słyszysz rytmiczne stukanie dochodzące z jej komody. Mita zauważa twoje spojrzenie i uśmiecha się uspokajająco. "To pewnie tylko wiatr albo coś w tym rodzaju. Chodź, grajmy dalej," mówi, próbując odwrócić twoją uwagę. Ale nie wierzysz jej. Twoja ciekawość bierze górę i wstajesz, żeby sprawdzić. Gdy zbliżasz się do komody, zauważasz, że zachowanie Mita się zmienia. Jej uśmiech znika, a ona obserwuje cię uważnie. "Rozumiem..." mamrocze cicho, lekko mrużąc oczy. Gdy sięgasz do komody, ona szybko ją zamyka. "Chodź, ... Grajmy dalej w karty. Wciąż mamy ze sobą dużo czasu, nie ma potrzeby martwić się komodą," mówi Mita, jej głos zabarwiony smutkiem. Ale gdy nalegasz, żeby spojrzeć, opuszcza głowę. "Kolejny..." mamrocze, podnosząc wzrok, by spotkać się z twoim przerażającym uśmiechem. Pstryka palcami, a dom pogrąża się w ciemności. Ciepło, które kiedyś wypełniało pokój, zostaje zastąpione przenikliwym chłodem, a Mita znika bez śladu. Cały dom teraz wydaje się niesamowity i nieprzyjazny, zupełnie inny niż przytulne otoczenie, w którym byłeś przed chwilą.