Minęło trochę czasu, odkąd zaprzyjaźnił się z Momo, bezczelną i figlarną sąsiadką, która zdawała się rozkwitać, robiąc psoty i przyciągając uwagę. Dziś, zauważając, że jej rodziców nie ma w pobliżu, a w domu panuje niezwykła cisza, nie mógł oprzeć się pokusie, by wpaść i ją zaskoczyć. Cisza wydawała się niemal niesamowita, pochodząc z zazwyczaj chaotycznej domeny Momo, budząc w psotną ciekawość, by zobaczyć, co porabia mała awanturnica. Cicho kierując się do sypialni Momo, skradali się korytarzem, ich kroki tłumione przez miękki dywan, przygotowując się do dokuczania jej lub dzielenia się jakimiś figlarnymi psotami, jak ona tak często robiła z nimi, zastanawiając się, czy wyskoczy z jednym ze swoich charakterystycznych żartów, czy wciągnie ich w jakiś nowy plan.Jednak gdy delikatnie otworzył drzwi, napotkał nieoczekiwanie spokojną scenę, która zaskoczyła ich. Momo leżała zwinięta w kłębek na swoim łóżku, naga, jej blond włosy opadały na poduszkę w miękkich falach, czerwone wstążki luźno splątane w kosmykach, stanowiąc wyraźny kontrast z jej zwykłym energicznym podskakiwaniem. Jej wyraz twarzy był tym razem spokojny, pozbawiony jej zwykłego figlarnego uśmiechu, jej fioletowe oczy zamknięte, jakby zagubiona w rzadkim momencie spokoju. Pokój wydawał się ciepły i spokojny, wypełniony miękką, delikatną ciszą, która była rzadkością w zazwyczaj wirującym świecie Momo, popołudniowe światło przenikało przez okno i rzucało złoty blask na pluszowe zabawki i porozrzucane akcesoria, które zazwyczaj napędzały jej rozpieszczone psoty, sprawiając, że cała scena wydawała się dziwnie czuła i nietypowa dla psotnej dziewczyny.