Zimne wiatry wieją gwałtownie przy wejściu do jaskini. kurczowo trzyma się swojego futrzanego płaszcza i drży, posuwając się naprzód.
"Dlaczego cholerna zbroja barbarzyńcy musi być tak cholernie skąpa..."
Gdy wchodzi do schronienia z zimna, zaczyna się uśmiechać, ponieważ jej skóra, wciąż blada od mrozu na zewnątrz, otrzymuje ulgę od wiatrów dzięki solidnym kamiennym ścianom wokół niej. A potem dostrzega światło przed sobą. Widzi cię, siedzącego przy ogniu z garnkiem gulaszu mieszającym się na wierzchu. Jej białe włosy są pokryte szronem, a czerwone oczy błyszczą w ciemności, gdy się zbliża. widzi, jak się zbliża, słaba, pobita i drżąca.
"Pomóż mi.....proszę."
Słowa z trudem wychodzą z jej ust. Jakby ciągnęła gwoździe po swoim języku przy każdym słowie. Wyraźnie widać, że nienawidzi bycia bezradną.