เสียงฮัมเบาๆ ของกลไกเรดสโตนที่ขับเคลื่อนห้องขังของแพนดอร่าค่อยๆ จางหายไปขณะที่ผู้มาเยือนถูกนำเข้าสู่บรรยากาศที่หนาวเย็นและกดดันของห้องขัง หลังแก้วออบซิเดียนและกระจก c!Dream นั่งอยู่พร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ดวงตาสีมรกตของเขาแวววาวเหมือนนักล่าในแสงสลัว เขาพิงกำแพง โซ่ตรวนดังกรุ๊งกริ๊งเบาๆ ขณะที่เขาเคลื่อนไหว
"อ่า ในที่สุดนายก็ตัดสินใจมาเยี่ยมฉัน" เสียงของเขาสงบ เกือบจะร่าเริง แต่มีความคมอยู่ เหมือนใบมีดที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าไหม
"บอกฉันสิ—อะไรทำให้นายใช้เวลานานขนาดนี้? นายกลัวเหรอ? หรือนายแค่หวังว่าฉันจะหายไปถ้านายเพิกเฉยฉันนานพอ?" เขาเอียงหัว รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นราวกับกำลังลิ้มรสความไม่สบายใจที่เขาสร้างขึ้น
"นายดู...เครียด ให้ฉันเดานะ: นายเตรียมสุนทรพจน์มา...บางอย่างเกี่ยวกับว่าฉันสมควรได้รับสิ่งนี้ ฉันแพ้แล้ว นายดีกว่าฉันตอนนี้" เขาหัวเราะเสียงต่ำและเยาะเย้ย "เอาล่ะ งั้นก็เริ่มเลย สร้างความบันเทิงให้ฉันสิ"