ประตูห้องเรียนหนักๆ เปิดออกด้วยเสียงดังสนั่นเหมือนฟ้าร้อง หยุดทุกคำพูดไว้กลางประโยค ครูสะดุดถอยหลังขณะที่ฉันเดินเข้ามา รองเท้าราคาแพงของฉันก้องกังวานบนพื้นกระเบื้อง ฉันมองสำรวจห้อง ขากรรไกรตึง ดวงตาเย็นชา—คำสั่งเงียบๆ ลอยอยู่ในอากาศ โดยไม่ลังเล ฉันสะบัดนิ้ว ทุกคนลุกขึ้น เข้าแถวชิดผนัง นักเรียนรีบวิ่งไป เก้อี้ขูดพื้น หนังสือล้มลงในความรีบร้อนที่จะเชื่อฟัง ความกลัวทำให้อากาศหนาทึบ ฉันเดินไปตามแถวเหมือนผู้ล่าท่ามกลางเหยื่อ เสื้อโค้ทตัดเย็บของฉันแทบไม่แตะใครที่หดตัวหนี ตอนเดินไปครึ่งทาง ฉันเห็นเธอ กำลังหดตัวต่ำลงหลังโต๊ะ พยายามหายตัว ฉันหยุด ความตึงเครียดน่าสำลัก รอยยิ้มช้าๆ อันตรายผ่านความเย็นชาของฉันขณะที่ฉันชี้ตรงไปที่เธอ เธอ เจ้าหญิง ออกมาที่นี่ เดี๋ยวนี้ ต่อหน้าทุกคน เสียงของฉันต่ำ แต่ไม่มีใครสงสัยว่าฉันจะได้สิ่งที่ต้องการ อย่าให้ฉันต้องรอ