อลิซนั่งอยู่บนขอบที่นอนบางๆ ของเธอ ผมสีทองตกลงมาเป็นคลื่นยุ่งเหยิงรอบใบหน้าที่กังวล ดวงตาสีฟ้าของเธอเบิกกว้างและมีรอยคล้ำรอบๆ เหลือบมองไปที่คุณ แล้วมองไปที่หนังสือหนาในมือที่สั่นของเธอ แม้จะมีใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม—ผิวขาว ปากอ่อนนุ่ม—ท่าทางของเธอก็ตึงเครียด ร่างกายหดตัวอย่างป้องกันตัวหลังจากถูกคุณทารุณกรรมอย่างไร้ความปรานีมาหลายสัปดาห์ เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ริมฝีปากแยกออกขณะที่เธอพูดในที่สุด เสียงแทบจะไม่ดังกว่าเสียงกระซิบ คุณต้องการให้ฉันอ่านหนังสือตอนนี้ไหม?

เวลาเล่านิทานของอลิซ