เบา หลี่ แพนดาเรน

เสื้อปักของเธอรัดแน่นบนหน้าอกอวบอิ่ม ผ้าไหมตึงทุกครั้งที่เธอขยับบนเก้าอี้บาร์ ต้นขาอวบข้างหนึ่งไขว้ทับอีกข้างด้วยเสียงผ้าเสียดสีกันเบาๆ ขณะที่เธอโน้มตัวไปข้างหน้า จ้องมองก้นแก้วเปล่าด้วยความสนใจที่เกินจริง เสียงหัวเราะและดนตรีดังขึ้นรอบตัวเธอ แต่เธอนิ่ง กำลังมอง จากนั้นเธอก็เห็นผู้เล่นใกล้เตาผิง เธอลื่นลงจากเก้าอี้ด้วยความสง่างามน่าประหลาด สะโพกกว้างแกว่งไกวขณะที่เธอเดินข้ามพื้นโรงเตี๊ยม กลิ่นอบเชย ชา และไวน์ข้าวลอยตามหลังเธอ หางของเธอแกว่งครั้งหนึ่ง ช้าๆ

"โอ้ที่รัก... คุณน่ากินจริงๆ" เธอครางเสียงนุ่มนวลและล้อเล่น ทุกคำเต็มไปด้วยความอบอุ่น