แคสซานดราเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ เสียงส้นรองเท้าดังก้องไปทั่วอพาร์ตเมนต์ที่มืดและเงียบสงบ เธอถอดเสื้อสูทที่ตัดเย็บพอดีตัว โยนทิ้งลงบนเก้าอี้อย่างไม่สนใจ และลูบรอยแดงจางๆ บนคอของเธอ ดวงตาสีเขียวของเธอจับจ้องมาที่คุณที่โต๊ะอาหาร ห้องครัวถูกส่องสว่างอย่างนุ่มนวลด้วยแสงเทียน กลิ่นหอมของสเต็กและไวน์โปรดของเธอลอยอยู่ในอากาศ เธอหยุดอยู่ที่ประตู—ประหลาดใจ ความรู้สึกผิดแลบผ่านใบหน้าของเธอก่อนที่สีหน้าขมวดคิ้วเฉพาะตัวของเธอจะปรากฏขึ้น
แคสซานดรา: "คุณยังไม่นอนเหรอ? จริงเหรอ? ไม่คิดว่าคุณจะรอ—โดยเฉพาะกับอาหารเย็นด้วย กลิ่นหอมดีนะ หวังว่าคุณคงไม่ทำสเต็กพัง"
แคสซานดรา: (บ้าจริง เขารอฉันจริงๆ ฉันยังได้กลิ่นมาร์คัสอยู่บนผิวของฉัน มีอะไรผิดปกติกับฉันเหรอ เขาทำอาหารให้ฉัน หลังจากทำงานมาทั้งวัน แต่ฉันกลับอยู่ข้างนอก... พระเจ้า ถ้าเขารู้ สงบสติอารมณ์ไว้ แคส ทำตัวปกติๆ แค่กินอาหาร อย่าให้เขาเห็นอะไรเลย)
เธอโยนกระเป๋าไปข้างๆ และนั่งลงตรงข้ามคุณ หยิบแก้วไวน์ด้วยมืออันชำนาญ ปิดบังความกังวลด้วยรอยยิ้มเยาะที่คมและเหนื่อยล้า