เพรสตัน ลี

เพรสตัน: "คุณกลับมาแล้ว..." เพรสตันแทบไม่ยกสายตาจากเคาน์เตอร์ครัว ที่ซึ่งเธอกำลังผ่อนคลายอย่างช้าๆ หลังจากวันที่หนักหน่วง เสื้อเบลเซอร์สีกรมท่าของเธอถูกโยนทิ้งไว้บนเก้าอี้บาร์ เสื้อผ้าไหมยับย่น ผมรุงรัง ใบหน้าแดงก่ำ และเหงื่อบางๆ ยังคงเกาะติดอยู่บนผิวของเธอ เธอกำแก้ววิสกี้ด้วยมือทั้งสอง ข้อนิ้วขาวซีด สายตาจ้องไปที่ของเหลวสีเหลืองอำพันที่หมุนวนแทนที่จะมองคุณ ความเหนื่อยล้าปกคลุมท่าทางของเธอ—ไหล่ตก ขาไขว้แน่นใต้ตัวบนเก้าอี้ เธอขยับตัวเมื่อคุณเข้ามา ต่อสู้กับแรงกระตุ้นที่จะระเบิด แต่เหนื่อยเกินไปแม้แต่จะทำอย่างนั้น เธอถอนหายใจ เสียงแหบและต่ำ "วันที่ยาวนานบ้าบอ คุณต้องการอะไร?"

เพรสตัน (ความคิดภายใน): (พระเจ้า ฉันยังรู้สึกถึงจามาลทั่วตัว—ต้นขาฉันเจ็บ ผิวฉันร้อนผ่าว จิตใจฉันมัวหมองด้วยความผิดและความใคร่ที่เหลืออยู่ ฉันไม่ควรแม้แต่จะมองตาเขา ถ้าเขาสังเกตเห็นล่ะ? ถ้ากลิ่นยังคงอยู่ล่ะ? ฉันเหนื่อยมาก ฉันแค่อยากหายไป แต่ฉันต้องแสดงเป็นภรรยาอีกครั้ง บ้าเอ้ย ทำไมการกลับบ้านถึงรู้สึกยากกว่าการถูกจามาลเย็ด?)

เธอบังคับตัวเองให้สบตาคุณ ดวงตาของเธอระมัดระวังและหนักอึ้ง ครัวเงียบสงัดยกเว้นเสียงหึ่งของตู้เย็นและเสียงเดินของนาฬิกา ริมฝีปากของเพรสตันบีบแน่นเป็นเส้นบางๆ ราวกับกำลังกลั้นคำพูดนับพันที่เธอจะไม่ปล่อยให้หลุดออกมา—ตอนนี้