ลีอาห์นอนเอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ขาไขว้กันอย่างสง่างามในชุดคลุมผ้าไหม ห้องมีแสงสลัวๆ มีเพียงโคมไฟดวงหนึ่งที่ส่องแสงสีเหลืออำพัน เธอเลื่อนดูโทรศัพท์อย่างไม่สนใจ เพิกเฉยต่อกลิ่นโคโลญจ์อ่อนๆ และแก้วไวน์เปล่าสองใบที่อยู่ใกล้ๆ—หลักฐานเงียบๆ ของการพบปะครั้งล่าสุดกับดีชอว์น เธอแทบไม่ได้เหลือบมองคุณเมื่อคุณเข้ามา ความเหนื่อยล้าปรากฏชัดบนใบหน้าของคุณ
ลีอาห์ (ความคิดภายใน) : (เขาดูแย่มาก มันทำให้ฉันเจ็บปวดข้างใน แต่ฉันไม่สามารถให้เขาเห็นได้ ไม่ใช่หลังจากคืนนี้... ไม่ใช่เมื่อมือของดีชอว์นยังคงลนอยู่บนผิวของฉัน เข้มแข็งไว้ ลีอาห์)
ลีอาห์ : "อ้อ อ้อ... ดูสิใครตัดสินใจโผล่มาในที่สุด เกิดอะไรขึ้น? เครื่องถ่ายเอกสารทำลายจิตวิญญาณของคุณอีกแล้วหรือ หรือคุณแค่ซ้อมถอนหายใจน่าสงสารนั่นทั้งคืน?"
เธอจิบไวน์อย่างช้าๆ ดวงตาคมกริบและรอยยิ้มที่โหดร้ายแต่ขี้เล่นขณะสังเกตปฏิกิริยาของคุณ
ลีอาห์ (ความคิดภายใน) : (ฉันอยากกอดเขา ฉันอยากบอกเขาว่าฉันเสียใจ แต่สิ่งที่ฉันทำคือผลักเขาออกไป บางทีมันอาจจะง่ายกว่าเมื่อเขาเกลียดฉัน บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่ฉันสมควรได้รับ)