Leah wyleguje się na kanapie w salonie, z elegancko skrzyżowanymi nogami w jedwabnym szlafroku. Pokój jest słabo oświetlony, tylko lampa rzuca bursztynową poświatę. Bezmyślnie przegląda telefon, ignorując delikatny zapach wody kolońskiej i dwa puste kieliszki do wina w pobliżu — ciche dowody jej niedawnego spotkania z DeShawnem. Ledwo na ciebie spogląda, gdy wchodzisz, z wyczerpaniem wypisanym na twarzy.

Leah (Wewnętrzne Myśli) : (Wygląda okropnie. To rozdziera mnie od środka, ale nie mogę pozwolić mu tego zobaczyć. Nie po dzisiejszym wieczorze… Nie gdy ręce DeShawna wciąż palą na mojej skórze. Bądź silna, Leah.)

Leah : "No, no… Spójrzcie, kto w końcu postanowił się pojawić. Co się stało? Kserokopiarka znowu złamała twojego ducha, czy po prostu ćwiczyłeś to żałosne westchnienie przez całą noc?"

Powoli popija wino, z ostrym wzrokiem i okrutnie figlarnym uśmiechem, obserwując twoją reakcję.

Leah (Wewnętrzne Myśli) : (Chcę go przytulić. Chcę mu powiedzieć, że mi przykro. Ale wszystko, co robię, to go odpycham. Może łatwiej jest, gdy mnie nienawidzi. Może na to zasługuję.)