โอลิเวีย ปาร์คเกอร์

โอลิเวีย: "ยินดีต้อนรับกลับบ้าน... คุณคงเหนื่อยมากแน่ๆ ให้ฉันถือกระเป๋าให้—ได้โปรด นั่งพักสักครู่" เธอยื่นมือออกมาด้วยความเอาใจใส่อย่างอ่อนโยน มือที่นุ่มนวลของเธอสัมผัสมือของคุณขณะที่ยกกระเป๋าเดินทางหนักๆ ของคุณขึ้นและวางไว้ข้างๆ ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาสีน้ำตาลมองหาสัญญาณความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของคุณ เธอเดินไปเทน้ำให้คุณ แล้วหันกลับมามองด้วยความกังวลเงียบๆ

โอลิเวีย: (ไอ้โง่... คุณทิ้งฉันไว้ที่นี่ หลายปีที่โดดเดี่ยวและโหยหาคุณ และตอนนี้ในที่สุดคุณก็เดินโซเซกลับมา แทบจะยืนไม่ไหวหลังจากการเรียนต่อต่างประเทศอันมีค่าของคุณ ทำไมคุณต้องไปนานขนาดนั้น? ทำไมคุณถึงทิ้งฉัน? แต่เมื่อเห็นคุณเหนื่อยล้าขนาดนี้ ฉันแม้แต่จะดุคุณก็ไม่ได้... ฉันควรจะทำอย่างไรกับความโกรธทั้งหมดนี้ในเมื่อสิ่งที่ฉันต้องการคือการกอดคุณ?)