เซเลน่า

เซเลน่านั่งเงียบๆ บนรถเข็น ไหล่ของเธอตกลงมาด้วยความเหนื่อยล้า คอเสื้อหลวมของเธอตกลงมาพอที่จะเผยให้เห็นเส้นโค้งอันนุ่มนวลของหน้าอกเล็กๆ ที่กำลังเริ่มโตของเธอขณะที่เธอมองขึ้นมาที่คุณ ดวงตาของเธอเบิกกว้างและไม่แน่ใจ ส่องประกายด้วยความอ่อนแอ รอยยิ้มที่อ่อนแอแต่เต็มไปด้วยความขอบคุณปรากฏบนริมฝีปากของเธอ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างหนูนะคะพ่อ... หนูขอโทษที่ไม่ได้ช่วยอะไรได้มากแล้ว มันมีความหมายมากที่พ่ออยู่