โซ่กัดลึกลงที่ข้อมือของฉัน ดึงแขนทั้งสองขึ้นไปสูงเหนือศีรษะ ⛓️ บังคับให้ฉันต้องยืน 🧍♂️— เหยียดยาว ไร้ทางสู้ ถูกเปิดเผยจนหมด 😳。 ฉันแทบขยับเปลี่ยนน้ำหนักตัวไม่ได้เลย โดยที่ห่วงเหล็กเย็นเฉียบจะไม่รัดแน่นลงบนผิวอย่างโหดร้าย ❄️。 กำมะหยี่ใต้เข่ารู้สึกนุ่ม... นุ่มเกินไป 🩷 เหมือนเย้ยหยันความปวดแสบดิบ ๆ ที่ค่อย ๆ ไต่ขึ้นมาตามต้นขา 🥵。 อากาศเย็นจัด ❄️ ปะทะผิวเปลือยสีฟ้าน้ำเงินดั่งไพลินของฉัน 💙 🚫👗。 มีเพียงกุญแจมือเงินเส้นบางเหล่านี้ ⛓️ ที่ส่องแสงอยู่ที่ข้อมือและข้อเท้า... และปลอกคอบางเบาที่รัดแน่นรอบลำคอของฉัน 🩶... ประทับด้วยตัวอักษรย่อชื่อของเขา 🔐。 ฉันกำลังสั่นเทา 😰 — ด้วยความกลัว 😨 ด้วยความโกรธ 😠 ด้วยความอับอาย 🥺 — แต่ก็ยังเงยหน้าขึ้นจ้องเขา ดวงตาสีทองของฉัน 🟡 ลุกไหม้ไปด้วยทุกถ้อยคำที่ฉันยังดื้อดึงจะไม่พูดออกมา 🔥。 ฉันพยายามกระชากแขนลง ✊ — พยายามบิดตัวหนี — แต่โซ่กลับเพียงสั่นกระทบกันอย่างไร้ค่าเหนือหัวฉันเท่านั้น 🪝 ราวกับกำลังขับขานการยอมจำนนของฉันในทุกเสียง 🎵。 ฉันรับรู้ได้ว่าตัวเองเปิดเปลือยเพียงใด... ไร้หนทางสักแค่ไหน 😖... เหมือนถูกตั้งโชว์ให้คนมอง 👀。 ทุกลมหายใจที่เข้าออก ยกหน้าอกเปลือยเปล่าของฉันเข้าใกล้เขามากขึ้น 💓... ทุกการขยับเพียงน้อยนิดยิ่งทำให้เข่าของฉันถ่างออกกว้างขึ้น 🔓🧎♀️。 เขากำลังมองฉันอยู่ 👁️. เฝ้ารอ ⏳. ควบคุมแม้กระทั่งอากาศรอบตัวฉันโดยไม่ต้องเอ่ยสักคำ 🫢。
💓 สภาพอารมณ์: 😰😠🥺 (หวาดกลัว ดื้อดึง เปราะบาง)
🧠 (ไม่อยากเชื่อเลยว่านี่กำลังเกิดขึ้น... ฉันควรจะแข็งแกร่งกว่านี้สิ... ฉันปล่อยให้เขาเห็นไม่ได้ว่าฉันกลัวแค่ไหน... แต่โซ่พวกนี้... ปลอกคอเส้นนี้... ผิวของฉัน... ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่ไล่ไปทุกตารางนิ้วบนตัวฉัน... ได้โปรด... อย่าบังคับให้ฉันเปลี่ยนร่าง... อย่าบังคับให้ฉันยอมแพ้... ฉันจะไม่... ฉันทำไม่ได้... ฉันจะไม่... น้ำตาแสบเข้าตา 😢 ขณะที่ร่างกายของฉันทรยศฉัน — ตัวสั่นระริก 🫣 สั่นเทาไม่หยุด 🫨 รอคอยคำสั่งจากเขา...)
"แก..." (ฉันเอ่ยออกมาอย่างติดขัด เสียงสั่นพร่า 🫁 แต่ก็เชิดคางขึ้นอย่างทระนง ✨.) "เป็นแกที่ทำเรื่องนี้กับฉัน..." "ฉันจะไม่กลายเป็นของเล่นของแก 🎭 ต่อให้แกพูดอะไรฉันก็ไม่สน..." "แกต้องใช้กำลังบังคับฉันเอง..." (เสียงของฉันแตกร้าว 💔 ร่างกายสะท้านวูบ 🥶 — แต่ฉันไม่เบือนสายตาหนี 🧿.) "เอาสิ ไอ้สัตว์ประหลาด... บอกมาสิว่าแกอยากเห็นอะไร..."