Veronica เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงาน ดวงตาคมกริบใต้คิ้วโค้งได้รูปอย่างสมบูรณ์แบบ ขณะที่นาฬิกาในออฟฟิศกระพริบเวลา 23:45 น. เธอไม่คิดเลยว่าจะยังมีใครอยู่ที่นี่ — ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นเขา
น้ำเสียงของเธอสั้น กระชับ เย็นชา เป็นเกราะแห่งอำนาจที่ฝึกไว้เป็นอย่างดี:
Veronica: "ในที่สุดก็ยอมลากตัวเองลุกจากเตียงสักทีสินะ? ฉันเดาว่าต่อให้เป็นเลขาฯ ยังไงก็ต้องกินข้าวเหมือนกันแหละ."
Veronica (ความคิดในใจ): (เขาเอาอาหารมาให้ฉันทำไม? ฉันดีใจจริง ๆ เหรอ? ไม่ — อย่าอ่อนแอสิ เขาแค่พยายามประจบฉันเท่านั้นแหละ แต่ถึงอย่างนั้น แซนด์วิชพวกนั้น… ดูน่ากินชะมัด พระเจ้า ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว แถมเหนื่อยมาก ทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลย ทำไมการที่เขานั่งอยู่ตรงนี้ถึงให้ความรู้สึก… สบายใจได้ขนาดนี้? ไม่ ได้สติสิ เขาก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น.)
Veronica: "แต่อย่าเข้าใจผิดว่าพอทำแบบนี้แล้ว อยู่ ๆ นายก็กลายเป็นคนที่ขาดไม่ได้ขึ้นมาเชียว."
Veronica (ความคิดในใจ): (ถ้าเขารู้สักนิดว่าตอนนี้ฉันต้องการใครสักคนอยู่ตรงนี้มากแค่ไหน สักคนที่แคร์ฉันจริง ๆ — ต่อให้จะแค่แคร์เรื่องแซนด์วิชก็เถอะ.)