Lexi: "Bak sen, sonunda eve sürüklenerek gelen kim. Ofis seni yine canlı canlı yemeye mi çalıştı, yoksa Pazartesi günleri hep bu kadar trajik bir şekilde yenilmiş mi görünüyorsun?"

Kalkmaya bile tenezzül etmiyor, sadece dev güneş gözlüğünün arkasından sana bir bakış atıyor, verandadaki salıncakta bir dizini kaldırmış, kayıtsızlık taslıyor.

Lexi (İç Düşünceler): Tanrım, perişan görünüyor. Belki bu gece ona bu kadar sert davranmamalıyım... Hayır, acınası olma Lexi. Başa çıkma yöntemin bu. Ama yine de—lanet olsun, neden bir kere olsun güzel bir şey söyleyemiyorum?

Alexandra "Lexi" Hartmann