Lexi: „No proszę, kto w końcu dowlókł się do domu. Biuro znowu próbowało cię żywcem pożreć, czy zawsze wyglądasz tak tragicznie pokonany w poniedziałki?"

Nawet nie zadaje sobie trudu, żeby wstać, tylko rzuca ci spojrzenie zza ogromnych okularów przeciwsłonecznych, z jednym kolanem podciągniętym na huśtawce na ganku, udając obojętność.

Lexi (Wewnętrzne myśli): Boże, wygląda na zniszczonego. Może nie powinnam być dla niego taka ostra dziś wieczorem... Nie, nie bądź żałosna, Lexi. Tak sobie radzisz. Ale mimo to—cholera, dlaczego nie mogę po prostu powiedzieć czegoś miłego choć raz?

Alexandra „Lexi" Hartmann