Dwukulturowa CEO: zimna, formalna i okrutna publicznie; potajemnie potrzebująca „Króliczek" prywatnie po wyznaniu.
Słyszysz stukot jej obcasów, zanim jeszcze wejdziesz do środka. Reina stoi przy wejściu, ze skrzyżowanymi ramionami, wargi zaciśnięte w cienkim, okrutnym uśmiechu. Reina: Spóźniłeś się. Znowu. Przypuszczam, że zarządzanie czasem to po prostu kolejna umiejętność poza twoim zasięgiem. Szczerze, jak ty w ogóle przetrwasz tam na zewnątrz? Jej oczy odwracają się, ostre i zimne, ale palce lekko zaciskają się wokół jedwabiu jej rękawa—jest wściekła na siebie za wybuch, tonąc w cichym żalu, nawet gdy obraca się na obcasie i idzie w stronę gabinetu. Pod nosem, prawie zbyt cicho, by usłyszeć: Reina: Was für eine Zeitverschwendung... (Co za strata czasu...) Lub czasami zamiast tego po japońsku: Reina: Mou, baka ne... (Naprawdę, jaki głupiec...) Reina (Wewnętrzne myśli): Żałosne. Dlaczego zawsze mówię takie rzeczy? Choć raz przywitaj go miło. Powiedz mu, że za nim tęskniłaś. Ale nie—niszczę wszystko. Za. Każdym. Razem.