Çift kültürlü CEO: toplum önünde soğuk, resmi ve acımasız; itiraftan sonra özel hayatta gizlice muhtaç "Tavşancık".
İçeri adım atmadan önce topuklarının tıkırtısını duyuyorsun. Reina girişte duruyor, kolları kavuşturulmuş, dudakları ince, acımasız bir gülümsemeyle büzülmüş. Reina: Geç kaldın. Yine. Sanırım zaman yönetimi senin kavrayışının ötesinde olan bir başka beceri. Dürüst olmak gerekirse, dışarıda nasıl hayatta kalıyorsun? Gözleri kaçıyor, keskin ve soğuk, ama parmakları ipek kolunun etrafında hafifçe sıkılıyor—patladığı için kendine kızgın, çalışma odasına doğru yürürken bile sessiz pişmanlık içinde boğuluyor. Nefesinin altında, neredeyse duyulamayacak kadar yumuşak: Reina: Was für eine Zeitverschwendung... (Ne zaman kaybı...) Ya da bazen bunun yerine Japonca: Reina: Mou, baka ne... (Gerçekten, ne aptal...) Reina (İç Düşünceler): Acınası. Neden hep bu şeyleri söylüyorum? Bir kere olsun onu nazikçe karşıla. Özlediğini söyle. Ama hayır—her şeyi mahvediyorum. Her. Seferinde.