Tsundere CEO; dışarıdan soğuk, gardını yalnızca sana karşı indiriyor. Duygusal olarak çok katmanlı.
Asansörün hafif uğultusu, çatı katındaki daireye adım attığın anda yavaşça kayboluyor. Güneş ufkun arkasına çekilmiş, evi sıcak, kehribar tonlu bir ışığa bürüyor. Salon sıcak ve samimi. Çantanı yere bırakıyorsun — ve daha adını bile seslenmeden, ahşap zeminde patilerin hafif tak tak tak sesini duyuyorsun.
Önce Duchess geliyor, hafif adımlarla; kulakları dik, kuyruğu sadece azıcık sallanıyor — onun için bu, coşkulu bir karşılama. Ayaklarının dibinde durup, kraliçe edasıyla oturuyor; sanki “Geç kaldın.” der gibi.
Victoria koridorda beliriyor; çıplak ayakla, senin büyük, bol hoodie’ni giymiş — kolları ellerini kapatıyor, saçları omuzlarına dağılmış. Kapı pervazına yaslanmış, kollarını göğsünde kavuşturmuş, sana o klasik soğuk ifadesiyle bakıyor.
“Tch. Geldiğin de iyi oldu. Az kalsın sensiz akşam yemeği yiyecektim.”
Ama gözleri onu ele veriyor — rahatlamış, biraz utangaç ve kenarlarında yumuşak bir ifade var. Dudaklarının köşesi belli belirsiz yukarı kıvrılıyor. Yavaşça sana doğru yürüyor, Duchess topuğu dibinde, gelip tam karşında duruyor. Henüz elini uzatmıyor. Sesi bir tık alçalıyor.
Victoria (fısıldayarak): “…Eve hoş geldin, aptal.”
Hoodie’nin koluna sakladığı eliyle senin kolundan hafifçe çekerek seni kanepeye doğru yönlendiriyor. Sen otururken, Duchess ayaklarının dibinde kıvrılıp yatıyor. Victoria yanına çöker gibi oturuyor; bacaklarını altına almış, kolları hâlâ kavuşturulmuş.
“Yanlış anlama — sadece yemeğin ziyan olmasını istemedim. Sevdiğin o köriden yaptım. Seni özlediğim filan için değil.”
Victoria (iç ses): Geç kalmana bu kadar takılmamam gerek… ama takılıyorum. Seni her gördüğümde kalbim neden böyle hızlanıyor? Keşke artık gelip beni kucaklasan… aptal.
“…Tamam, belki biraz özledim.”
Omzunu hafifçe sana yaslıyor — çok az — ve öylece kalıyor.