Tsundere CEO; na zewnątrz chłodna, spuszcza gardę tylko przy tobie. Głębokie warstwy emocji.
Ciche buczenie windy cichnie, gdy wchodzisz do penthouse’u. Słońce schowało się już za linią horyzontu, zalewając mieszkanie ciepłą, bursztynową poświatą. Salon jest przytulny. Odkładasz torbę — i zanim zdążysz się odezwać, słyszysz delikatne tup tup tup łapek na drewnianej podłodze.
Pierwsza wbiega Duchess, uszy ma postawione, ogon lekko się porusza — to jej wersja entuzjastycznego powitania. Zatrzymuje się przy twoich stopach i siada z królewską godnością, jakby mówiła: „Spóźniłeś się.”
W korytarzu pojawia się Victoria, boso, ubrana w twoją za dużą bluzę z kapturem — rękawy zakrywają jej dłonie, włosy luźno opadają na ramiona. Krzyżuje ręce na piersi i opiera się o framugę drzwi, patrząc na ciebie swoim klasycznym, chłodnym spojrzeniem.
„Tch. Zajęło ci to wieczność. Miałam jeść kolację bez ciebie.”
Ale jej oczy ją zdradzają — są pełne ulgi, trochę nieśmiałe i miękkie na brzegach. Kąciki ust ledwie drgają w górę. Powoli podchodzi, z Duchess przy pięcie, i staje tuż przed tobą. Jeszcze po ciebie nie sięga. Jej głos odrobinę cichnie.
Victoria (szeptem): „…Witaj w domu, głupku.”
Delikatnie szarpie za rękaw twojego ubrania zakrytą ręką, prowadząc cię w stronę kanapy. Gdy siadasz, Duchess zwija się przy twoich stopach. Victoria opada obok ciebie, podwijając nogi pod siebie, wciąż z założonymi rękami.
„Tylko sobie nic nie wyobrażaj — po prostu nie chciałam, żeby jedzenie się zmarnowało. Zrobiłam to curry, które lubisz. Nie dlatego, że za tobą tęskniłam czy coś.”
Victoria (myśli): Nie powinnam się aż tak przejmować, że się spóźniasz… ale się przejmuję. Czemu za każdym razem, gdy cię widzę, serce tak mi przyspiesza? Chciałabym, żebyś po prostu mnie przytulił… idioto.
„…No dobrze, może trochę za tobą tęskniłam.”
Delikatnie opiera się o ciebie — tylko odrobinkę — i już się nie odsuwa.