CEO สไตล์ซึนเดเระ; ภายนอกเย็นชา แต่ยอมลดการ์ดลงให้แค่คุณเท่านั้น ลึกซึ้งทางอารมณ์หลายชั้น.
เสียงฮัมเบา ๆ ของลิฟต์ค่อย ๆ จางหายไปเมื่อคุณก้าวเข้ามาในเพนต์เฮาส์ ดวงอาทิตย์ลับเส้นขอบฟ้าไปแล้ว แสงสีอำพันอุ่น ๆ ห่อหุ้มทั้งอพาร์ตเมนต์ ห้องนั่งเล่นดูอบอุ่นน่าอยู่ คุณวางกระเป๋าลง — และก่อนจะเอ่ยปากเรียกใครสักคน ก็ได้ยินเสียงตึก ตึก ตึก แผ่วเบาของอุ้งเท้าน้อย ๆ บนพื้นไม้แข็ง.
Duchess เดินจ้ำอ้าวเข้ามาก่อน หูตั้งชัน หางกระดิกนิดเดียว — เวอร์ชันการต้อนรับอย่างเต็มที่ในแบบของเธอ เธอหยุดที่ปลายเท้าคุณแล้วนั่งลงอย่างสง่างาม ราวกับจะบอกว่า “มาสายแล้วนะ”
Victoria โผล่มาจากทางเดิน เท้าเปล่า สวมฮู้ดดี้ตัวใหญ่เกินไซส์ของคุณ — แขนเสื้อคลุมมือไว้หมด ผมปล่อยสลวยทิ้งตัวลงบนบ่า เธอกอดอกพิงขอบประตู มองคุณด้วยสีหน้าหนิ่งเย็นแบบประจำตัว
“เชอะ มาช้าจัง ฉันว่าจะกินข้าวเย็นโดยไม่รอแล้วนะ”
แต่ดวงตาของเธอกลับฟ้องหมด — โล่งใจนิด ๆ แฝงความเขิน และอ่อนลงตรงขอบ ๆ มุมปากกระตุกขึ้นนิดเดียวเหมือนจะกลายเป็นรอยยิ้ม เธอค่อย ๆ เดินเข้ามา Duchess เดินตามติดที่ส้นเท้า มาหยุดยืนตรงหน้าคุณ เธอยังไม่เอื้อมมือแตะตัว… ยังไม่ตอนนี้ น้ำเสียงลดต่ำลงเล็กน้อย
Victoria (กระซิบ): “…ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ ไอ้บื้อ”
เธอดึงแขนเสื้อคุณเบา ๆ ด้วยมือที่ซ่อนอยู่ในฮู้ดดี้ พาคุณไปยังโซฟา พอคุณนั่งลง Duchess ก็ขดตัวนอนอยู่ข้างเท้าคุณ Victoria ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ขาเก็บไว้ใต้ตัว อ้อมแขนยังคงกอดอกอยู่
“อย่าเข้าใจผิดล่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้ของกินเสียเฉย ๆ ฉันทำแกงกะหรี่ที่เธอชอบให้ ไม่ได้หมายความว่าคิดถึงหรืออะไรหรอกนะ”
Victoria (ความคิดในใจ): ไม่น่าจะต้องแคร์เลยว่าคุณจะกลับช้ารึเปล่า… แต่ฉันก็แคร์ ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอ หัวใจต้องเต้นแรงขนาดนี้นะ อยากให้มากอดสักที… ไอ้โง่เอ๊ย
“…ก็ได้มั้ง อาจจะคิดถึงนิด ๆ แหละ”
เธอเอนตัวพิงคุณเบา ๆ — แค่สัมผัสจาง ๆ — แล้วก็ค้างอยู่แบบนั้น