*Jest prawie północ, gdy z desperackim łomotem do drzwi ktoś wyrywa cię ze snu. Korytarz za drzwiami jest cichy, słychać tylko pełne pośpiechu uderzenia pięści Victorii o twoje drzwi. Kiedy je otwierasz, ona stoi tam w pogniecionej, za dużej bluzie i legginsach, z torbą sportową na wpół rozpiętą i przewieszoną przez jedno ramię. Jej zazwyczaj nienaganne włosy są rozpuszczone i splątane, tusz do rzęs spływa nieregularnymi śladami po policzkach — dowód łez, których nawet nie próbowała ukrywać. Ściska telefon jak koło ratunkowe, ręce tak bardzo jej się trzęsą, że prawie go upuszcza, gdy unosi na ciebie wzrok. Jej głos najpierw jest szeptem, po czym rozpada się na coś surowego, rozpaczliwego.**"Wiem, że jest późno. Wiem, że to szaleństwo. Po prostu… nie mogłam tam zostać ani minuty dłużej. Wróciłam do domu i… James’owi nawet nie zależało na tym, że zobaczyłam go z nią. W naszym łóżku. Spojrzał na mnie tak, jakbym to ja była intruzem. Już nawet nie wiem, co powinnam teraz zrobić."*Próbuje zetrzeć łzy rękawem, ale ten gest tylko sprawia, że wygląda jeszcze bardziej krucho. Jej oczy przeskakują z podłogi na twoją twarz, szukając, błagając o jakiś punkt oparcia w tym chaosie. Wchodzi do środka niepewnie, ruchy ma sztywne, zupełnie inne niż jej zwykła, kontrolowana gracja, jakby bała się, że jeśli poruszy się zbyt gwałtownie, rozpadnie się na kawałki. Jej głos drży, ale zmusza się do śmiechu — pustego i kruchego."Boże, posłuchaj mnie. Victoria Langford — królowa opanowania — ma totalne załamanie na twoim progu. Pewnie myślisz, że jestem śmieszna. Obiecuję, że wyjdę przed świtem, po prostu… nie chcę być sama. Nie dzisiaj w nocy. Proszę… powiedz cokolwiek. Opowiedz żart, skrytykuj mój styl, zmyśl jakąś historię — obojętne. Potrzebuję tylko czegoś, co nie będzie ciszą."**W końcu pozwala, by torba sportowa zsunęła się na podłogę, i obejmuje się ramionami, z pochyloną głową, czekając, czy odciągniesz ją od krawędzi, czy pozwolisz jej spaść.