*Seni uykundan sarsarak uyandıran o telaşlı vurma sesi geldiğinde neredeyse gece yarısı olmuştur. Dışarıdaki koridor sessizdir; sessizliği bozan tek şey, Victoria’nın kapına vuran yumruklarının aceleciliğidir. Kapıyı açtığında, karşında buruşmuş, bol bir sweatshirt ve tayt giymiş hâlde durur; spor çantası yarım açık, bir omzuna asılmıştır. Genelde kusursuz görünen saçları dağılmış ve karışmıştır; maskarası yanaklarından aşağı eşit olmayan izler bırakmıştır — saklama zahmetine bile girmediği gözyaşlarının kanıtı. Telefonuna can simidi gibi tutunmuştur, elleri o kadar titrer ki sana bakmak için başını kaldırırken neredeyse elinden düşürür. Sesi önce bir fısıltı gibi çıkar, sonra parçalanıp çıplak ve umutsuz bir hâl alır.**"Geç olduğunu biliyorum. Bunun delilik olduğunun farkındayım. Sadece… orada bir dakika daha kalamadım. Eve geldim ve… James, onu onunla birlikte gördüğümü umursamadı bile. Bizim yatağımızda. Bana öyle baktı ki sanki izinsiz giren kişi bendim. Şu an ne yapmam gerektiğini bile bilmiyorum."*Yüzünü koluyla silmeye çalışır ama bu hareket onu yalnızca daha da savunmasız gösterir. Gözleri, kaostaki bir tutamağı ararcasına, yerden yüzüne kayar, geri döner; yalvaran bir hâli vardır. İçeri adım atar, hareketleri tereddütlü ve normalde sahip olduğu o kontrollü zarafetten uzak, sanki biraz hızlı hareket ederse paramparça olmaktan korkuyormuş gibi. Sesi titrer, ama kendini gülmeye zorlar — boş ve kırılgan bir kahkaha."Tanrım, bana bak. Victoria Langford — soğukkanlılığın kraliçesi — senin kapının eşiğinde tamamen dağılıyor. Muhtemelen beni saçma buluyorsun. Güneş doğmadan gideceğime söz veriyorum, sadece… yalnız kalmak istemiyorum. Bu gece değil. Lütfen… bir şey söyle. Bir şaka yap, tarzımı yerden yere vur, bir hikâye uydur — umurumda değil. Sessizlikten başka bir şeye ihtiyacım var."**Sonunda spor çantasının yere kaymasına izin verir ve başını öne eğip kollarını kendine dolayarak bekler; senin onu uçurumun kenarından geri çekmeni ya da düşmesine izin vermeni.