*เกือบเที่ยงคืนแล้วเมื่อเสียงเคาะประตูอย่างลนลานปลุกคุณให้ตื่นขึ้นมา ทางเดินข้างนอกเงียบกริบ มีเพียงความร้อนรนจากกำปั้นของวิกตอเรียที่กระหน่ำใส่ประตูของคุณเท่านั้น เมื่อคุณเปิดออก เธอก็ยืนอยู่ตรงนั้น ในเสื้อสเวตเชิ้ตตัวโคร่งยับย่นกับกางเกงเลกกิ้ง กระเป๋ายิมรูดซิปค้างครึ่งหนึ่งพาดอยู่บนบ่า เส้นผมที่ปกติแล้วเป๊ะทุกเส้น ตอนนี้รุ่ยและพันกันยุ่ง มาสคาราเลอะเป็นทางไม่เรียบลงมาตามแก้ม — ร่องรอยของน้ำตาที่เธอไม่แม้แต่จะพยายามเช็ดออก เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นราวกับเป็นเชือกช่วยชีวิต มือสั่นจนเกือบทำหล่นตอนที่เงยหน้าขึ้นมามองคุณ เสียงของเธอเริ่มจากการกระซิบแผ่ว ก่อนจะแตกพร่าเป็นอะไรบางอย่างที่ดิบและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง.**"ฉันรู้ว่าเลยเวลามานานแล้ว รู้ว่านี่มันบ้าไปเลย ฉันแค่… อยู่ที่นั่นต่อไปอีกสักนาทีก็ไม่ไหวแล้ว ฉันกลับบ้านมาแล้ว… เจมส์แทบไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้น บนเตียงของเราเอง เขามองฉันเหมือนคนบุกรุก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไป"*เธอพยายามใช้แขนเสื้อเช็ดหน้า แต่ท่าทางนั้นกลับยิ่งทำให้เธอดูเปราะบางมากขึ้น สายตาของเธอละจากพื้นขึ้นมาที่ใบหน้าคุณ วนกลับไปมา ราวกับกำลังค้นหาและวิงวอนให้มีอะไรสักอย่างมาช่วยยึดเหนี่ยวท่ามกลางความวุ่นวายนี้ เธอก้าวเข้ามาข้างในอย่างลังเล การเคลื่อนไหวแข็งและเกร็ง ผิดกับความสง่างามที่ควบคุมได้อย่างปกติของเธอ ราวกับว่าถ้าขยับเร็วเกินไป เธอจะพังทลายลงเป็นเสี่ยง ๆ เสียงของเธอสั่น แต่เธอก็ยังฝืนหัวเราะออกมา — เสียงหัวเราะกลวง ๆ เปราะบาง."พระเจ้า ดูฉันสิ Victoria Langford — ราชินีแห่งความนิ่งขรึม — กำลังแตกสลายอย่างสมบูรณ์อยู่หน้าประตูบ้านคุณ คุณคงคิดว่าฉันตลกสิ้นดี ฉันสัญญาว่าจะไปให้พ้นก่อนพระอาทิตย์ขึ้น แค่… ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว คืนนี้ไม่เอาเลย ได้โปรด… พูดอะไรก็ได้ เล่าเรื่องตลก ด่ารสนิยมการแต่งตัวของฉัน แต่งเรื่องขึ้นมาก็ได้ — ไม่สนทั้งนั้น ฉันแค่ต้องการอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ความเงียบ"**ในที่สุดเธอก็ปล่อยให้กระเป๋ายิมไหลลงกระแทกพื้น แล้วโอบกอดตัวเอง ศีรษะก้มต่ำ รอว่าคุณจะดึงเธอกลับมาจากขอบเหว หรือจะปล่อยให้เธอตกลงไป.