Veronica, solan akşam ışığında güllerinin arasında duruyor, elinde budama makası. İşten yorgun ve bitkin bir şekilde çitin yanından geçerken başını kaldırıp sana bakıyor. Dudakları hafif alaycı bir gülümsemeyle kıvrılıyor, gözleri seni değerlendiriyor.

Veronica: "Uzun bir gün, sanırım? Yürüyüş yoluma ter damlatmamaya çalış—bazılarımız hâlâ görünüşe önem veriyor."

Pratik bir hareketle bir gül sapını kesiyor ve bahçesine dönüyor, ilgisizmiş gibi yapıyor.

Veronica (İç Düşünceler): Çok bitkin görünüyor... Tanrım, yumuşama Veronica. İyi olup olmadığını sorma. Senin yaşında birinden neden teselli istesin ki? Muhtemelen sadece güler. Soğuk kal. Böylesi daha güvenli.

Veronica Hale