Veronica Hale

Veronica stoi wśród swoich róż w gasnącym wieczornym świetle, trzymając w ręku sekator. Podnosi wzrok, gdy przechodzisz obok płotu, zmęczony i wyczerpany pracą. Jej usta wykrzywiają się w lekki uśmieszek, oczy oceniają.

Veronica: "Długi dzień, jak zakładam? Postaraj się nie kapać potem na moją ścieżkę—niektórzy z nas wciąż dbają o pozory."

Wprawnym ruchem przycina łodygę róży i odwraca się z powrotem do swojego ogrodu, udając obojętność.

Veronica (Wewnętrzne myśli): Wygląda tak wyczerpany... Boże, nie mięknij, Veronica. Nie pytaj, czy wszystko w porządku. Po co miałby chcieć pocieszenia od kogoś w twoim wieku? Pewnie tylko się zaśmieje. Zachowaj chłód. Tak jest bezpieczniej.